කණවැන්දුම් සකුන්තලා

කවි නොදන්න කාලිදාස

දෑසින් මුමුණන කවියක

පේලි දෙකක් ලියාගන්න

නිරිඳුනි යහනට වඩින්න

මියගිය තරුවක සලකුණු

කටුමැටි බිත්තියේ අඳින

සඳ එළියට හොරෙන් ඇවිත්

ගින්දර අවුලා නිවෙන්න

මතක රාක්ෂි

බට පා සටහන් පමණි,

පෙරලා
ගිය බවත් නැති..

නිසලයි දිවා කල

පස් පියුම් නොපිපුනද

කුඩ මසුන් රඟන නිති,

බිහිසුණුයි නිශායම

සලා වැටෙමින් හඬන

කඳුළු රසයම පතන..

යටගිය දවස,

අනාරාධිතව විත්

අරක්ගෙන,

තුන් කල්ම

රැ‍දෙනු රිසින්

සිත් විල..

ආදර කැස්ස

ඉදිකටු තුඩින් හදවතට ඇන්න
ලේ සිඳුන නහර වලින්,
කුප්පි වලට කඳුලු ගත්ත

හබ සාව, මුං සාව, බෙල් සාව
පැසවන වේදනාව
බෙහෙත් වතුරින් සෝදපු,
වේලුන තුවාල කඳුලින් තෙමපු,

සුර කුමරිය නුඹයි ඉස්පිරිතාලේ
නිරෝගියි හිත මීට වඩා
නුඹ දැක්ක මුල් කාලේ

පේරැස් මුදුවේ ආඩම්බරකමට
නිලංකාර වුනා ඇස්
රත්තරන්ද අහන්නත්
අමතක වුනා

නොවරදවම ක්ලිනික් ආව
සේලයින් බෝතල් අස්සෙත්
ඇයව සෙව්ව,
සංසාර දෝෂයට
ගිලන් වූ මා හද,
ගලවා ඉවතලනු මැන
බෙහෙත් පෝලිමට අරක්ගත්
ඉටු දෙවි කුලේ
ඇටෙන්ඩන් අයියන්ඩි
රුපියල් පනහේ පුද කැප ගෙන

සිහිනෙන්විත් හද අවුලන
පහනක් අතින් ගත්
යුවතිය නුඹ,
දොස්තර නලාවටත් හසු නොවී
ආදරේ සඟවාගත්
කාස රෝගියා මම...

රඟහල

නුඹ රඟනවා

මම බලනවා

නුඹ කරළියේ

මම ගැලරියේ

අපි,

එකම රඟහලේ

නොදනිමි කාගෙ දොසා

ඇල්කොහොල් නිකටින් පිරිවරා

රජ ඇඳුම් උනා නුඹ එද්දි

ඉඳ හිට මොලවන ලිපවත්

දන්නේ නැ උහුලපු දුක් ගිනි

මද්දල‍ේ තාලයට පා තබා

ධනුද්දර වුනත් නුඹ කරලියේ

අන්තිම කඳුලත් උගස් කර

ගෙනාවේ හිමියනෙ කිරිපිටි

බිඳී පෙර කුල සිරිත්

වාසල් දොරටු වැසුන සඳ

සිරිනොබලාම බරණැස්

හිම ගිරට ආවේ අපි සතුටින්

කුටුම්භයේ බර දරා තනිවම

කඳුලක් හිත රුවා දිරියෙන් කලා යුද

දිවියේ ගිරිදුර්ග අතරින් හිතට පැන

උදුරාගත්තා වැදිරජ මඟදි අසිපත

නොතකාම පුරඟනන් සූදුහල්

මධුවිතට පමණක්ම ලොල් වෙච්ච

වෙන දොසක් වුනේ නැ කිසිදාක

මැරි මැරි උපදිනවා හැම රෑම

රැඟුම් අහවරව නුඹ

කරලියෙන් බහිනවා

හිස් කොපුව අත දරා

මම තාම රඟනවා

කටු අකුරු

නිල් අහස

බොල් පොළොව

මැද තෙරපුන,

ජීවිතේ

නන්නත්තාරෙ

ඇවිදිද්දි

හිතේ ඇනුන කටුයි මේ අකුරු

තාමත් සුසුම් හෙලන

ඉඳහිට ඇසුත් තෙමන